Cos ollos fundidos,
a cor amarela,
os brazos rendidos,
dobradas as pernas...
Entra pola porta,
moi, moi afectada,
chama a atención:
está tan delgada!
Míraos muda,
en silencio berra,
o seu ricto acusa,
como non van crela?
Fora el,
el o fixera...
E a vítima
si que fora ela!
- ...
- Non hai quen te ature,
ninguén te soporta!
- Pois marcha, se queres,
aí tés a porta.
- Si, claro que quero,
si que vou marchar,
se me botas en falla
non me vas atopar.
- Pois, hala!, non fales,
non perdas o tempo,
e tan pronto saias
o teu cuarto vendo.
- Mamáaa! vou saíndooo
á porta con todo
eu xa vou chegando.
- Pois, bule, hala! marcha.
xa me estás tardando.
...
- Non me botarás
en falla un chisquiño?
- Seguro, mais non quero
que sufras comigo.
...
- Pois logo, quedo
quedo e soporto,
non quero que sufras,
vexo que che importo.
Hoxe andaba con présa,
tiña reunión
na memoria extraíble
tiña a información.
Collín o portátil,
e despois de encender
metín o chisme
no porto USB.
Despois de agardar
impacientemente,
vexo que non o detecta,
vaia inconveniente!
Por fortuna gardara
todo en internet.
Entro na miña conta...
Non se pode ver!
A piques de chegar
á desesperación
lembro que fixera
copia en CDRom.
Con cara de triunfo
pola precaución
busco onde metelo
no ordenador.
Imposible.
Non hai onde inserilo!
Vou á reunión...
A ver como libro!
Sorriso forzado.
- Así son os medios!
Falo do que lembro,
non hai máis remedio!
Quedei en remitirlles
todo por e-mail
cando o servidor
nos funcione ben.
A bruxa Antía
e o bruxo Andrés
unha boa trasnada
fixeron esta vez.
Inventaron unha apócema
para facer un meigallo
e puxeron de ingredientes
pés de rata e pel de allo.
Despois de ben remexido
na tixola de diario
dixeron: Aspelimida!
Botáronllo ao abecedario.
O efecto do meigallo,
se atendes, adiviñarás,
polo que fan os personaxes
que pronto coñecerás:
Na escola pola mañá,
Leoncio e máis Lilí
cando escribían papá,
apareceulles pipí.
Na charca os animais
andaban moi confundidos
a ra, agora era ri,
que lío! que sen sentido!
Unha ciclista apurada
no medio de tanta xente
dicía: piso! por paso!
Resultaba sorprendente.
O pato moi enfadado
foi ao rexistro civil
porque lle chamaban pito
dende China ata Estoril.
O que alí fixeron
Andrés e Antía
seguro que acertastes
sen facerdes bruxería.
Buscamos un antídoto
que funcione ao instante?
Ou dicimos esconxuros
con efecto fulminante?
Inventádeos axiña
e escribídeos aquí
para que queden no sitio
o a e mailo i.
Por aí chegan
bruxas e monstros,
pantasmas e vampiros,
asústannos moito.
Na rúa está moi escuro,
uns poucos calacús
ilumínano todo!
No castelo enfeitizado
as portas renxen
e mesmo os zombis
ao escoitalas, tremen.
Que lle imos facer!
É o Samaín!
Con castañas e doces
facemos un festín.
Chegou a estación
na que
os bosques choran
follas
caducas douradas
e na que as pingas de vidro
polo
vento son roubadas.
Chegou a estación
onde se escoitan os paxaros
planificando o seu voo
para
fuxir da friúra
que, cando veña o inverno,
traerá a nevada.
Cronos devora o tempo
e regula cada reloxo persoal de vida
- cuxo número de tic tacs
a incorpórea Ananque dita-.
Non temos poder sobre el
inda que nos empeñemos en medilo e calculalo
non o podemos deter.
Xa basta!
Xa abonda!
O que pasa no mundo
debe darnos vergoña:
o silencio da xente
ante a monstrosidade
e que ditadores actúen
con impunidade.
Xa basta!
Xa abonda!
Pasan os ríos
por riba das pontes,
non amaina o vento,
sopra dende onte.
Alerta amarela.
As ondas teñen
máis de quince metros.
E os paxaros asustados
non paran quedos.
Alerta laranxa.
Voan as tellas
e os contedores,
caen as árbores
dos arredores.
Alerta vermella.
A xove fada Catusiña,
cando non xoga coa variña,
non sabe que argallar.
A súa amiga Analía
díxolle que podería
algo coleccionar.
Que me poderá gustar?
empeza a preguntar.
- Hai quen colecciona cromos.
- Iso non me gustará.
- Tamén coleccionan selos
- Iso non me gustará.
- Ou coleccionan insectos.
- Non! Non me gustará!
Que me poderá gustar?
segue a preguntar.
- Hai quen colecciona cadros.
- Iso non me gustará.
- Tamén coleccionan xerros.
- Iso non me gustará.
- Ou coleccionan follas.
- Non! Non me gustará!
Despois de tempo pensando,
coidou que viaxando
podería atopar
algo que coleccionar.
E si...
E recolleu:
pó de estrelas,
area do mar,
terra fresquiña de cada lugar.
E recolleu:
vistas fermosas,
colores sen par,
asexos curiosos e doce ollar.
E con todo iso...
Non fixo álbums,
nin exposicións.
Fixo poesías
e lindas cancións.
Agora a fada Catusiña,
cando non xoga coa variña,
non se pode aburrir,
recolle verbas fermosas
e palabras curiosas
para despois escribir.
Cantas coñeces ti?
A quen lle guste
moito viaxar
pasar polo aeroporto
vaille custar:
cacheos infames,
portas con raios,
se tes que baleirar o bolso...
dáche un desmaio!
Pítanche as chaves
sénteste delincuente,
pásanche o escáner
se es diferente.
Coa escusa da seguridade
perdemos o tempo
de xeito alarmante.
Buscamos un bichiño
moi delgadiño
que non posúe
nin ás nin antenas
e vive sempre
debaixo da terra.
Pon ovos
e non ten seis patas.
Non corre, non salta
senón que se arrastra.
E algunha xente
con picaresca
recóllena viva
e lévana de pesca.
FUME DE LOITO
Presinto que hoxe
un bo día será.
Érgome con calma...
todo se andará!
Non importa se o leite
polo lume se botou,
nin se ao pasar o ferro
a saia queimou.
Non importa que no garaxe
apareza unha columna máis
e, que nun despiste,
un rascazo luza a porta de atrás.
Xa na rúa non atopo un aparcadoiro,
todo está ocupado,
levo o auto lonxe
e... veño camiñando!
Na oficina hoxe
non vai internet,
non importa, tranquila...
para as mensaxes que hai que ler!
Presinto que hoxe
un bo día será.
Bo día a todas.
Todo se andará!
Estou cansa,
estou derreada,
ao medio da semana
non podo coa alma.
Que farei o venres
se non me recupero?
Non durmo, non como,
Ai! que desespero!
A miña forza caeu ben ao fondo...
Estou precisando
dunhas vacacións
e irme ben lonxe,
canto máis mellor!
Hai moitos motivos
para a rebelión:
a pobreza,
a desigualdade,
a fame,
a contaminación,
a falla de vivenda,
a criminalidade,
as guerras,
a discriminación,
os abusos,
a precariedade,
os prexuízos,
a represión...
Basta de silencio!
non imos calar!,
sairemos á rúa
para protestar!
-Dime, dime,
que dirás?
unha mentira argallarás?
- Xogarei, xogaremos
e moitas mentiras diremos.
- Quen comeza?
- Eu, pois teño unha na cabeza.
Alá enriba
naquel outeiro,
hai un altísimo
pexegueiro.
Fun alá
coa miña curmá
e soamente tiña
unha mazá.
-Dime, dime,
que dirás?
unha mentira argallarás?
- Xogarei, xogaremos
e moitas mentiras diremos.
- Quen comeza?
- Eu, pois teño unha na cabeza.
O gato Michu-Michu
marchou ao Machu-Pichu.
Que... a que foi alá?
El nolo contará:
- Fun comer unha sardiña
que inda estaba quentiña
dende o ano pasado
que a asara o meu cuñado.
-Dime, dime,
que dirás?
unha mentira argallarás?
- Xogarei, xogaremos
e moitas mentiras diremos.
- Quen comeza?
- Eu, pois teño unha na cabeza.
Eu o outro día oín,
cando ía cara ao valado,
unha vaca esfameada
miañando nun tellado.
E o domingo vin,
saíndo de Tomeza,
unha galiña poñedora
con dous rabos e sen cabeza.
-Dime, dime,
que dirás?
unha mentira argallarás?
- Xogarei, xogaremos
e moitas mentiras diremos.
- Quen comeza?
- Eu, pois teño unha na cabeza.
Alá embaixo,
naquel burato,
vive unha ra
que leva zapato.
Levouna Noa
a unha lagoa
saíu voando
cunha á soa.
-Dime, dime,
que dirás?
unha mentira argallarás?
- Xogarei, xogaremos
e moitas mentiras diremos.
- Quen comeza?
- Eu, pois teño unha na cabeza.
O rato Patizambo
foi á illa de Tambo.
E... que fará acolá?
O rato nolo dirá:
- Fun coller un queixo
que medrou onda un seixo,
sementárao no verán
o meu amigo Xoán.
-Dime, dime,
que dirás?
unha mentira argallarás?
- Xogarei, xogaremos
e moitas mentiras diremos.
- Quen comeza?
- Atréveste ti coa que tes na cabeza?
María aprendeu
que valía moito,
que era marabillosa,
que o podía todo.
Era lista e libre,
era dona de si,
o seu destino
ela ía decidir.
Iso mal chamado
concialiación familiar
non concilia nada
é truco empresarial:
máis tempo na escola
temos a nenas e nenos
e só conseguimos
que nos vexan menos.
Non comemos na casa
temos horarios densos
non gozamos nada,
non nos queda tempo.
A verdadeira conciliación
só pode se pode acadar
cunha redución sensata
da xornada laboral.
NO DÍA DE ROSALÍA...
Sentada á porta
da Universidade,
agardaba á parella,
era pola tarde.
Era pola tarde,
era á tardiña,
agardaba á parella
e íaselle a vida.
Miraba o reloxo
amañaba o pelo,
deixárana plantada?
non podía crelo.
Non podía crelo,
non lle parecía,
agardaba en balde!
e íaselle a vida.
Compoñía os libros
o móbil esculcaba,
nin un SMS,
por que non chamaba?
por que non chamaba?
por que non se erguía
deixárana plantada
fóraselle a vida.
DENDE A ANTIGÜIDADE
AMOSEI QUE SON CAPAZ
DE SER BOA MENSAXEIRA.
AGORA ADOPTÁRONME,
PORTANDO RAMA DE OLIVEIRA,
COMO SÍMBOLO DE PAZ.
A un pasiño de xaneiro,
en decembro, mes derradeiro,
soan as campás de medianoite.
E contando ata doce,
ao compás do reloxo,
cómese unha froita
pedindo desexos para o ano novo.
Cal será esa froita?
