O 2020 MORREU DE AVITAMINOSE,
SÓ, TRISTE, DESAMPARADO;
SEN AGARIMOS E BEIXOS,
SEN XUNTANZAS E CALOR HUMANO.
FALTOULLE VITAMINA DE APERTAS.
ALÁ SE FOI ESTE ANO!
O 2020, BISESTO INTERMINABLE,
CHEO DO SALGADO DE BÁGOAS,
SEN A DOZURA DUN BICO,
SEN XENTE NO CABODANO.
FALTO DE ACENOS E SORRISOS.
ALÁ SE FOI ESTE ANO!
Estaba morta.
Era a
primeira morte ocorrida nese lugar durante aquel tórrido período estival.
Tratábase
dunha morte prematura.
Atopárona
no extremo do xardín, xusto debaixo do dos arbustos de érbedo.
Estaba derrubada, retorta.
O cambio
de coloración era evidente: apagado e amarelento.
No se
sabe canto tempo podería levar alí naquel estado, pero en todo caso pasaran máis
de vinte e catro horas.
Se
houbese un parte de defunción diría: “morte por deshidratación”.
Pero… non
se emiten partes de defunción deste estilo para as plantas.
