VILARIÑAS PARA OS SOUTOS DAS ERMIDAS

 

No souto...

as pólas repetían os retrousos

que a forza do vento lles ensinara.

 

As árbores na época castañega

danlle a benvida ás ventadas

para que lles quiten a nugalla.

 

ALGUÉN MOVE OS FÍOS

Vivo nunha proxección de infinito desacougo.

Sinto que 

vivo nun espazo virtual

que eu non creei,

nunha virtualidade indesexada,

nun lugar no que non levo

as rendas do meu destino.

Síntome como 

unha personaxe secundaria

no videoxogo da vida.

Estou como espida 

nun universo virtual

que alguén manexa

e me coloca onde desexa.

Rebélome...

Non quero ser monicreque

en mans de ninguén:

desfareime del adrede,

á mantenta,

burlarei o meu fado 

e cantareille as corenta.

Soltarei nesa rede un virus malicioso, 

un malware que se infiltre 

e me libre

 deste mundo caprichoso.

 

MICROPOEMAS: VILARIÑAS Á GRANXA DAS SALINAS DE ULLÓ

 

Esta corredoira

xa ninguén a percorre

agás a calixe.

 

Todo está adormecido.

Só os fíos do vento

percorren o vieiro.

 

Agacháronse

entre os brazos do verde,

as pedras deshabitadas.

 

 

Só o bico do vento

mantén con vida

este espazo deshabitado.

 

Bágoas de orballo

e suspiros do vento

camiñan senlleiros pola corredoira.

 

 

Suspiros ceibados

que xa ninguén escoita...

A soidade acompaña ás pedras.

 

 

O vento destrenza

varelos vexetais.

As pedras resisten.