Vivo nunha proxección de infinito desacougo.
Sinto que
vivo nun espazo virtual
que eu non creei,
nunha virtualidade indesexada,
nun lugar no que non levo
as rendas do meu destino.
Síntome como
unha personaxe secundaria
no videoxogo da vida.
Estou como espida
nun universo virtual
que alguén manexa
e me coloca onde desexa.
Rebélome...
Non quero ser monicreque
en mans de ninguén:
desfareime del adrede,
á mantenta,
burlarei o meu fado
e cantareille as corenta.
Soltarei nesa rede un virus malicioso,
un malware que se infiltre
e me libre
deste mundo caprichoso.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.