Un recunchiño verdoso,
un cadradiño de terra,
noroeste da pel de touro
deitadiño á raxeira.
É un espazo cuberto
de arredondas cuíñas,
ladeiras con carrascos
e tinguidas de chorimas.
É terra onde o océano,
que degoxa o doce,
remóntase polos ríos
e fai rías de renome.
O mar métese cara a dentro
dende a desembocadura,
semella morder na costa
e facerlle rachaduras.
As nubes tapan o sol
por se non quere esvaecerse
e quece de máis o solo
arrebatándolle o verde.
O terruño do que falo
non súa polo verán,
mais non queda sen os cantos
dos grilos polo serán.
A choiva está toliña
pola cor deste recullo,
pasa nel longas tempadas,
dende agosto ata xullo.
Cos ríos como emisarios
mándalle bicos ao mar,
con forma de croios
e areas
que este vai coleccionar.
É amadora das augas,
tena por todos lados:
en ríos, lagoas e fontes
e cantadora nos regatos.
É un lugar de landras
que abanean nos carballos.
Revóano as andoriñas
cando regresan por marzo.
Ten os límites mollados
polo norte, sur e oeste
mais aos máis altos montes
fíxoos pregarse no leste.
