TERRA ARDIDA, INCENDIADA, CALCINADA
As lapas
devoran con ansia,
esgazan
famentas.
Arrasan todo.
Devastan
á mantenta.
As vagas
de lume
-incontroladas,
entolecidas-
percorren
os montes,
engulipan
o bosque
tragan descomedidas.
Escóitanse
os queixumes
das formas
de vida
que arden
a eito
mentres
pregan,
imploran
e rezan
pola
choiva que non chega.
O denso fume
fai espirrar
ás nubes.
O verde vírase
negro
e o
rechouchío vólvese silencio.
En nada,
nun suspiro,
quedou
todo ermo,
séculos
de crecemento
esvaeceron
nun pestanexo do tempo.
Durante décadas
laiarase
o vento
ao
faltarlle
os
aloumiños das pólas ao pasar,
chorará
o orballo
ao non
ter follas onde se pousar,
arrepiarase
o sol
ao tocar
cos seus raios un chan cinsento
