TERRA ARDIDA, INCENDIADA, CALCINADA

 TERRA ARDIDA, INCENDIADA, CALCINADA

 

As lapas devoran con ansia,

esgazan famentas.

Arrasan todo.

Devastan á mantenta.

 

As vagas de lume

-incontroladas, entolecidas-

percorren os montes,

engulipan o bosque

tragan descomedidas.

 

Escóitanse os queixumes

das formas de vida

que arden a eito

mentres pregan,

imploran e rezan

pola choiva que non chega.

 

O denso fume

fai espirrar ás nubes.

O verde vírase negro

e o rechouchío vólvese silencio.

En nada, nun suspiro,

quedou todo ermo,

séculos de crecemento

esvaeceron nun pestanexo do tempo.

 

Durante décadas

laiarase o vento

ao faltarlle

os aloumiños das pólas ao pasar,

chorará o orballo

ao non ter follas onde se pousar,

arrepiarase o sol

ao tocar cos seus raios un chan cinsento

e o solo estará morto, sen alento.