RECUNCHO LITERARIO
ESTE É UN ESPAZO PARA COMPARTIR SOBRE A LITERATURA
09/08/23
CREBAR O SILENCIO
19/06/23
POÑERSE NERVIOSA
As verbas abrollan,
saen sen orde,
atormentadas,
revolvidas, chafalladas.
As verbas saen remexidas,
mesturadas unhas coas outras.
Abrollan embarulladas.
Verdade é
que non precisa dicir ren:
toda a desorde verbal
explica as súas emocións moi ben.
Perde a súa concentración,
Pona nerviosa o sitio aquel.
11/01/23
NECESITO ESCRIBIR
Inda que repita o mesmo,
o que xa foi escrito,
o que xa dixo alguén...
Vou garafetear a folla
vou compoñer agora.
Seguro repetirei
un tema manido,
mais teño que poñelo por escrito.
Co lapis co que escribo,
vou encher de borranchos o papel,
porque borro e mil veces corrixo
o que expreso nel.
Fareino
inda que non me convenza,
pois, o que non escribo, dáname;
rebúleme na cabeza,
convértese nun mantra,
nunha pica esporeante
que me apicoa con dureza.
20/07/22
TERRA ARDIDA, INCENDIADA, CALCINADA
TERRA ARDIDA, INCENDIADA, CALCINADA
As lapas
devoran con ansia,
esgazan
famentas.
Arrasan todo.
Devastan
á mantenta.
As vagas
de lume
-incontroladas,
entolecidas-
percorren
os montes,
engulipan
o bosque
tragan descomedidas.
Escóitanse
os queixumes
das formas
de vida
que arden
a eito
mentres
pregan,
imploran
e rezan
pola
choiva que non chega.
O denso fume
fai espirrar
ás nubes.
O verde vírase
negro
e o
rechouchío vólvese silencio.
En nada,
nun suspiro,
quedou
todo ermo,
séculos
de crecemento
esvaeceron
nun pestanexo do tempo.
Durante décadas
laiarase
o vento
ao
faltarlle
os
aloumiños das pólas ao pasar,
chorará
o orballo
ao non
ter follas onde se pousar,
arrepiarase
o sol
ao tocar
cos seus raios un chan cinsento
04/06/22
VILARIÑAS PARA OS SOUTOS DAS ERMIDAS
No souto...
as pólas repetían os retrousos
que a forza do vento lles ensinara.
As árbores na época castañega
danlle a benvida ás ventadas
para que lles quiten a nugalla.
03/06/22
ALGUÉN MOVE OS FÍOS
Vivo nunha proxección de infinito desacougo.
Sinto que
vivo nun espazo virtual
que eu non creei,
nunha virtualidade indesexada,
nun lugar no que non levo
as rendas do meu destino.
Síntome como
unha personaxe secundaria
no videoxogo da vida.
Estou como espida
nun universo virtual
que alguén manexa
e me coloca onde desexa.
Rebélome...
Non quero ser monicreque
en mans de ninguén:
desfareime del adrede,
á mantenta,
burlarei o meu fado
e cantareille as corenta.
Soltarei nesa rede un virus malicioso,
un malware que se infiltre
e me libre
deste mundo caprichoso.
01/06/22
MICROPOEMAS: VILARIÑAS Á GRANXA DAS SALINAS DE ULLÓ
Esta corredoira
xa ninguén a percorre
agás a calixe.
Todo está adormecido.
Só os fíos do vento
percorren o vieiro.
Agacháronse
entre os brazos do verde,
as pedras deshabitadas.
Só o bico do vento
mantén con vida
este espazo deshabitado.
Bágoas de orballo
e suspiros do vento
camiñan senlleiros pola corredoira.
Suspiros ceibados
que xa ninguén escoita...
A soidade acompaña ás pedras.
O vento destrenza
varelos vexetais.
As pedras resisten.