O sol coouse
entre os beizos do ceo.
Saúda á paisaxe dando un garbeo.
Vivo no pico, no alto.
Dende aló enriba coido a
aldea
arrolada polo verde dos
campos.
Dormen as rochas á miña beira
mentres os bicos da choiva
vanas convertendo en area.
Fendeu as nubes
tan pronto se descoidaron
e alumou á aldea que estaba debaixo.
A aldea desesmorecía
acariñada polas raiolas do sol
que as nubes non contiñan.
