Esta corredoira
xa ninguén a percorre
agás a calixe.
Todo está adormecido.
Só os fíos do vento
percorren o vieiro.
Agacháronse
entre os brazos do verde,
as pedras deshabitadas.
Só o bico do vento
mantén con vida
este espazo deshabitado.
Bágoas de orballo
e suspiros do vento
camiñan senlleiros pola corredoira.
Suspiros ceibados
que xa ninguén escoita...
A soidade acompaña ás pedras.
O vento destrenza
varelos vexetais.
As pedras resisten.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.