SOLASTALXIA

SOLASTALXIA.

Sinto angustia pola destrución do contorno.

Un auténtico ecocidio.

Pódeme a desolación e a carraxe.

Inda gardo nos ollos

aquela verde paisaxe,

a abundancia de vida que nos arrodeaba...

Como conformarse agora con este espazo morto?

Logro imaxinarte inda

e deseñar follas sobre os tizóns que ficaron,

poñer toxos e carqueixas sobre as negras cinzas

e escoitar aos bufos na noitada.

Como atopar ante isto algo de conforto?

Unha aldraxe,

un maltrato a todas e todos nós.

Incuria, neglixencia

e imperdoable desleixamento.

Todo deixado en mans da chuvia

(que veña pronto!)

esperando a unha xeración espontánea,

que faga a terra por si o seu acondicionamento

e borre da superficie

as pegadas da cordilleira de fogo.

SOLASTALXIA.

Angustia ante a negra paisaxe erma

que tardará en corcoserse

para retornar ao que era.

Azu Arias Correa