Veño con frío, con sono, mollado.
Veño buscando o que non teño.
Veño con fame, sedento, cansado.
Fáltanme os cartos e o sustento.
Dende hai anos só teño esperanza
e non me permito sentir añoranza.
Chego ao norte, estraño, esgotado.
Chego feble e moi asustado,
mais... que teño que perder?
vou seguir loitando.
IMPOTENCIA
De novo a inhumanidade e a zuna
arrásannos os ollos
ante tanta inocencia maltraída.
Tornáronse en cascallos
cada lar,
cada vivenda.
A impotencia pendúrasenos dos xestos
con cada nova noticia
con cada fin dunha vida.
Choraremos ante a hecatombe
con bágoas de lume e fel.
Asinaremos manifestos
preguntando ao redor
que máis podemos facer...
(á parte de usar cada verba
para amosar enerxicamente
a nosa desaprobación).
Seremos tamén vítimas
solidarias
indefensas.
Coa violencia rabiosa da ideoloxía hostil
resgan vidas inarmes.
No canto de tirafondas de palabras
aparecen metralladoras e canóns,
non hai bombas acaladas
só sanguento e encarnizado horror.
Volverán as pombas brancas
con varelos de oliveiras?
Pregamos ..., non, esiximos!,
acabar coa senrazón,
que as bombas se tornen voces
atentas,
respectuosas,
sen coerción
ou... un máxico esconxuro
que volva brancas as bandeiras.
Miraremos ao futuro
sen o duro fardo da guerra?
Por un verde lugar
afastado do mar
andaba un elefante
con aire moi arrogante.
-
Que ben que me senta
esta trompa tan discreta!
Tan tenso camiñaba
que nin unha ollada
ao chan lle botaba.
PAM, PIM, PATAPLOF!
PLOF! PLOF! PLOF!
Que lle sucedeu?
Esvarou e caeu,
fracturou a trompa,
feriu unha orella
e a lama manchoulle
todas as guedellas.
AI! AI!
AI! AI! AI!
Coa trompa enxesada
e coa orella vendada
pasou todo un mes
sen pasear ren.
Dese día en diante
o altivo elefante
non volveu camiñar
sen mirar ao chan.
Pasa o tempo
sen que te decates,
cando tentas paralo,
xa liscou.
É imparable,
acételo ou non.
Podes velo
con pesimismo:
un ano máis vello son.
Ou optar
polo optimismo:
canta experiencia se gañou!
As verbas abrollan,
saen sen orde,
atormentadas,
revolvidas, chafalladas.
As verbas saen remexidas,
mesturadas unhas coas outras.
Abrollan embarulladas.
Verdade é
que non precisa dicir ren:
toda a desorde verbal
explica as súas emocións moi ben.
Perde a súa concentración,
Pona nerviosa o sitio aquel.
Non me gusta
nada, nadiña,
que andes ao rebusque
na miña cociña.
Todo o que teño
eu vou precisalo,
e se ti o queres
mellor vas mercalo.
CHOVE A CHUZOS E
CHEMA CHAVES ANDA CHAPUZANDO NAS CHARCAS
E METENDO AS CHANCLAS NAS FOCHANCAS.
Inda que repita o mesmo,
o que xa foi escrito,
o que xa dixo alguén...
Vou garafetear a folla
vou compoñer agora.
Seguro repetirei
un tema manido,
mais teño que poñelo por escrito.
Co lapis co que escribo,
vou encher de borranchos o papel,
porque borro e mil veces corrixo
o que expreso nel.
Fareino
inda que non me convenza,
pois, o que non escribo, dáname;
rebúleme na cabeza,
convértese nun mantra,
nunha pica esporeante
que me apicoa con dureza.
