SILENCIO CÓMPLICE

Silencio cómplice

 As perseverantes e continuas felonías

provocaron a caída da súa alma aos pés,

denegriron e envelenaron o seu espírito,

abatérono e virárono do revés.

A súa ánima era un campo de batalla

onde vencían os pesimistas sentimentos

impregnando e encollendo o corpo todo.

Convertido o corazón en pétrea masa

parecía ter fobia ao mundo e á expresión,

non comunicaba ren do que sentía...

Agachaba as inquedanzas e a dor

no fondo dunhas doridas entrañas

ateigadas de aceda e cruel decepción.

A piques de sobordar todo o alí apertado

só precisou dunha pinga máis,

dunha aguilloada certeira,

dun golpe que o fixo estoupar.

Abriuse a súa caixa de Pandora

e nun segundo todo explotou,

toda a furia alí enlatada

brotou incontrolada

cal cracatoante lava

abrasando a aba das emocións.

Suspirou profundamente con alivio,

(xa o aire cabía no interior)

limpando algunha peste da de dentro,

permitíndolle albiscar a liberación.

Inda sumida no pozo da desesperanza

e asolagada polo que reprimiu noutrora

ve unha luz lene alá na cima

e cre que a salvación preto se atopa.

Rubir cara a luz era o desexo

e para iso, para saír, debía

abandonar aquela mudez preventiva

que se convertera en segredo arrepiante

O silencio... o control, era -certamente-

unha agresión mortal ao seu futuro

permitindo que toda a rabia e a anguria

se acazapase firme no escuro

e non foxa espavorecida entre os dentes.

Precisaba dun máxico esconxuro

que trasladase  aos beizos dende a mente

o nome do problema e disipalo.

Aco-so, aco-so, aco-so...

Tatexouno, obrigándose a nomealo

acoso, acoso, acoso

escanciouno lentamente

e cuspiuno decidida para botalo.

Premio de poesía no VI Concurso Literario "Rosa de Cen Follas"