Érase a filla dun rei
que se chamaba Mariña,
desfrutaba navegando
dende que era pequeniña.
Dende a fiestra do castelo
ollaba o pai cara a ela,
xogaba a ser capitana
subida nunha gamela.
O seu reino era unha illa
que moita xente cobizaba
sobre todo Orellagrande
un sanguinario pirata.
Un día de mañá cedo
cando a xente durmía
Orellagrande atracou
no peirao norte da illa.
Pirata e tripulación
rubiron polas almeas
e ás persoas do castelo
atáronas con cadeas.
Xa estaban nas mazmorras
vasalos, rei e raíña...
Decatouse a soberana
de que faltaba Mariña!
Ao escoitar o barullo
collera a súa cadela
e a nena, case durmida,
fuxira cara á gamela.
Cando espertou, atopouse
coa horrible novidade,
navegou de illa en illa
buscando quen a axudase.
Non había tempestades,
nin onda maina ou xigante,
que a princesa non salvase
para seguir camiño adiante.
Era xa tan coñecida
polo valor que amosaba
que a xente se lle unía
cando o porto tocaba.
Conseguira naos, barcos,
lanchiñas e carabelas,
mariños ben adestrados
e todo dende a gamela.
Sen que desaparecese
a estela debuxada á ida
xa había unha de volta...
vaia trafego de visa!
Pasaran xa varios anos
do ataque do pirata,
cando polo horizonte,
ven unha tropa armada.
Entran naquela illa
e... a primeira das primeiras!
e a princesa Mariña,
a máis grande das guerreiras.
Xurou non saír de alí
sen vencer a aquel malvado,
sen liberar ao castelo
e buscar aos soberanos.
E loitou como se loita
con espada e con navalla,
vencendo aos invasores
nunha gloriosa batalla.
Percorreu todo o castelo
preguntando polos pais
atopounos encerrados
nos cárceres reais.
De tanto como medrara,
case non a coñecían,
pois, non en van pasaran
sete anos e máis un día.
Xa hai ledicia no castelo
a xente anda abrazada,
o rei e maila raíña
apertan á filla adorada.
Rompe a tocar unha orquestra
todo o mundo está agardando
a que aparezan nas escadas
os soberanos baixando.
Escóitase dende a capela
o badalo tocando,
as campás do campanario
tocan e non dan parado.
Hoxe coroan raíña
a unha princesa valente.
Por salvar aquela illa
dálle vítores a xente.
