Cos ollos fundidos,
a cor amarela,
os brazos rendidos,
dobradas as pernas...
Entra pola porta,
moi, moi afectada,
chama a atención:
está tan delgada!
Míraos muda,
en silencio berra,
o seu ricto acusa,
como non van crela?
Fora el,
el o fixera...
E a vítima
si que fora ela!
Entre as árbores espidas
ten o seu fogar un esquío.
Atesoura dilixente:
noces, landras, castañas
e unha chea de sementes.
Cando escoite zoar o vento
e repenicar a choiva,
meterase no seu tronco
sen pagar alugamento.
- ...
- Non hai quen te ature,
ninguén te soporta!
- Pois marcha, se queres,
aí tés a porta.
- Si, claro que quero,
si que vou marchar,
se me botas en falla
non me vas atopar.
- Pois, hala!, non fales,
non perdas o tempo,
e tan pronto saias
o teu cuarto vendo.
- Mamáaa! vou saíndooo
á porta con todo
eu xa vou chegando.
- Pois, bule, hala! marcha.
xa me estás tardando.
...
- Non me botarás
en falla un chisquiño?
- Seguro, mais non quero
que sufras comigo.
...
- Pois logo, quedo
quedo e soporto,
non quero que sufras,
vexo que che importo.
