A familia Rateiril
era moi, moi buliciosa,
chegaban a sete mil,
vaia se era numerosa!
Vivía toda xuntiña
nun enorme burato
e tiña un aluguer
moi, moi barato.
Tiñan a macrocociña
moi pretiño do salón,
ao fondo estaba o baño
e un despacho con balcón.
Todos os días
moi de mañanciña
marchaban ao traballo
no medio da campiña.
Mais esta semana
será especial,
tiñan outros labores
que non podía adiar:
O rato bigotudo
sairía con présa
a buscar a comida,
a merenda e a cea.
Despois debería levar
a un ratiño ao doutor
tiña mal un dos dentes
e causáballe dor.
E como xa todos
deberedes saber
un ratiño non serve
se non pode roer.
A rata rabuda
marcharía de viaxe,
pois tocaralle rodar
unha longametraxe.
Mentres iso pasa
o resto dos ratiños
farán os deberes
no burato sentadiños.
O único malo
e que á espreita estaba
o astuto do gato,
que en vendo a movida
que teñen os ratos,
ía ver se hoxe podía
quedar moi, moi farto.
