SOLASTALXIA.
Sinto angustia pola destrución do contorno.
Un auténtico ecocidio.
Inda gardo nos ollos
aquela verde paisaxe,
a abundancia de vida que nos arrodeaba...
Como conformarse agora con este espazo morto?
Logro imaxinarte inda
e deseñar follas sobre os tizóns que ficaron,
poñer toxos e carqueixas sobre as negras cinzas
e escoitar aos bufos na noitada.
Como atopar ante isto algo de conforto?
Unha aldraxe,
un maltrato a todas e todos nós.
Incuria, neglixencia
e imperdoable desleixamento.
Todo deixado en mans da chuvia
(que veña pronto!)
esperando a unha xeración espontánea,
que faga a terra por si o seu acondicionamento
e borre da superficie
as pegadas da cordilleira de fogo.
SOLASTALXIA.
Angustia ante a negra paisaxe erma
que tardará en corcoserse
para retornar ao que era.
Azu Arias Correa
