PARÉMOLO XA!
Xente con tanto medo
que xa non pode sentir máis medo.
Rostros que para sempre levarán entalladas
esculpidas as expresións de pánico.
Ollos que eternamente reflectirán horror,
que endexamais poderán borrar da retina as imaxes de espanto.
Anguria ante a absurdeza.
Agonía fronte ao mergullo -cíclico e constante- nunha guerra
senfín.
Impotencia por non poder parar tanta penuria, miseria,
inxustiza...
Riolas de persoas desesperadas
que emigran sen saber moi ben cara onde ir.
Tras de si, coma tizóns,
quedan os anacos dos seus fogares, das súas vidas, dos seus
progresos... que inda fumean.
Diante a incerteza, o descoñecemento, o desterro.
Están no medio, coma atrapadas nun trallo do que non poden
saír.
Persoas que non soñan,
que non dormen, que apenas pechan os ollos coa esperanza de
espertar mañá
(un futuro limitado, curto...
Non se atreven a ir máis alá).
Sonecas curtas arroladas cos sons da inseguranza, da zuna,
do egoísmo...
Pesadelos do que non é posible espertar porque non se está
durmindo.
Devastación.
